Bedankt Roger - mijn verhaal als Federerfan

Na die wedstrijd ging ik Federer meer en meer volgen. Plots speelde ik zelf ook graag tennis wat daarvoor niet het geval was. Op de baan ging ik Federer imiteren door mijn backhand eenhandig te beginnen slaan. Een keuze die me soms zwaar is komen te staan.

Ieder jaar ging ik fanatieker supporteren voor Federer. Als ik wist dat hij moest spelen herlaadde ik Teletext talloze keren om te zien of mijn held had gewonnen. In die tijden nog 90% kans dat het antwoord: “Ja, in straight sets”, was.

Mijn hart werd voor het eerst gebroken toen Federer maar vier games wist te winnen in de finale van Roland Garros 2008. Het werd zelfs helemaal een fiasco voor mij toen hij een maand later één van de meest legendarische matchen allertijden verloor van Nadal op Wimbledon. Voor de US Open dacht ik voor het eerst: “Federer wordt bijna 27, zal hij nog lang spelen?” Gelukkig voor de tenniswereld volgden nog veertien legendarische jaren.

2009 zal me voor altijd bijblijven. De emoties waren enorm bij ons thuis toen Federer ‘eindelijk’ zijn eerste Roland Garros-titel pakte. Daarmee pakte hij z’n Career Grand Slam en evenaarde hij het Grand Slamrecord van Pete Sampras dat toen nog op veertien stond. Een kleine maand later werd hij alleenheerser toen hij Wimbledon voor de zesde keer won in wat in vele facetten een onvergetelijke recordmatch werd tegen zijn goede vriend Andy Roddick. De laatste set van die match was 16-14. Nooit zal een Slam-finale nog zoveel games tellen.

Volgens velen kende Federer hierna een dip in zijn carrière. Hij won tussen juli 2009 en januari 2017 slechts twee Grand Slams. Dit is volgens mij wel heel erg kort door de bocht. In deze periode speelde Federer nog zeven Slam finales, won hij twee keer de ATP Finals, won hij met Zwitserland de Davis Cup, brak hij het record voor meeste weken op de nummer één plaats. En boven alles was hij ook in die periode veruit de meest geniale speler op de tour. Toen hij in 2015 plots de ‘SABR’ uitvond onder zijn coach Edberg en iedereen ermee verraste, illustreert zijn genialiteit. Enkel in 2013 was Federer inderdaad niet op niveau in de zomer. Daar kan ik niet omheen.

In 2017 beleefde Federer zijn carrière, na een eerste knieoperatie, een prachtige revival. Iedereen ging ervan uit dat Federer zou teugkomen om nog mooi afscheid te kunnen nemen van de sport. Dat draaide anders uit. In het begin van 2017 ging Federer de sport terug domineren. Hij ging spelen met een iets groter racketblad en zijn backhand was ongelofelijk; gedurfder en explosiever dan ooit tevoren. De finale van de Australian Open 2017 zal voor mij voor altijd het mooiste moment in de geschiedenis van het mannentennis blijven. Het verhaal, het niveau, de shotmaking en de emoties van die finale zullen voor altijd ongeëvenaard blijven. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik delen van die finale kijk. (Dit doe ik overigens nog wekelijks.)

De Federer van weleer die tussen 2004 en 2009 het mannentennis domineerde bleek volledig terug te zijn. Na de Australian Open pakte Federer de ‘Sunshine Double’ door zowel Indian Wells en Miami te winnen. Roger was ongenaakbaar in die maanden. Hierna volgde een welverdiende rustperiode om terug te keren naar het gras. Ook hier kon niemand hem nog iets maken – op een vreemd verlies tegen goede vriend Tommy Haas na. Federer won Wimbledon zonder een set te verliezen dat jaar. De tweede keer in z’n carrière dat hij dat huzarenstukje voltooide. Tien jaar en enkele maanden na die finale van de AO in ’07 – de eerste Federermatch die ik keek – remember? Deze keer keek ik thuis in de keuken met één van m’n vele Federerpetjes op. Een verplichting, bijgelovig als ik ben.

Federer won in 2018 nog een 20^ste Slam door in Australië Marin Cilic te verslaan. Kort daarna pakte hij een record waar hij al even op zat te azen: ‘de oudste nummer één van de wereld ooit worden’. Hij slaagde in dit opzet in Rotterdam. Hierna volgde een korte periode van decompressie, wat logisch is. Federer was toen al 37 en zijn lichaam liet hem niet toe om week in week uit toe om zijn hoogste niveau te halen. De rest van 2018 was niet om over naar huis te schrijven naast enkele geniale shots.

Hierna had Federer nog één groot doel waarvoor hij alles zou laten: nog één keer Wimbledon winnen. In 2019 was Federer er één punt van weg in de finale tegen Djokovic. Het verliezen van deze partij brak Federer en mij. Een litteken dat nooit zal geheeld worden. Als er één match in de historie van de sport zou moeten worden aangepast van winnaar is het deze. Federer overklaste die dag Djokovic en zou eindelijk nog eens een Grand Slam finale tegen hem winnen…

In 2020 blesseerde Federer zich opnieuw aan zijn knie. Met die geblesseerde knie speelde Federer nog de ‘Match for Africa’ met/ tegen Nadal voor maar liefst 51.954 toeschouwers. Een recordaantal. Dit op zich was een prachtig afscheid geweest.

Toch nam Federer hier nog geen afscheid. Daar zie je hoe competitief hij was. Hij liet het niet altijd zien maar hij was net als zijn rivalen verslaafd aan winnen. Federer keerde terug in 2021 met hetzelfde doel voor ogen als voordien: nog één keer Wimbledon winnen. Dat jaar werd hij 40 dus die doelstelling was meer dan onwaarschijnlijk onhaalbaar. Hij begon het toernooi nog goed maar de knie liet het niet meer toe; een exit in de kwartfinale zou zijn laatste officiële match worden.

Dit jaar hadden we niet het voorrecht om Federer nog in actie te zien. Dit weekend krijgen we hem voor het laatst te zien in de Laver Cup. Een toernooi dat hij samen met zijn manager Tony Godsick op poten heef gezet. Dit afscheid moet een feest worden. En een feest zal het zeker worden. De grootsten in de tennisport zullen aanwezig zijn: Rod Laver, Borg, McEnroe, Murray, Djokovic & zijn grootste rivaal en goede vriend Nadal. Als team Europe beker voor het vijfde keer op een rij de beker in de lucht hijst zullen er veel tranen vloeien. In Maldegem zullen er zeker ook vloeien. Van het moment dat het publiek bij de aankondiging: “Ro-ger, Ro-ger, Ro-ger!”, schreeuwt tot de laatste forehand, backhand, service, volley, …

Ik zal je missen Roger. Bedankt om al die jaren niet allen voor mij, maar ook voor talloze anderen een voorbeeld te zijn. Bedankt voor alles wat je voor de sport hebt betekent. Je hebt niet alleen tennis, maar ook heel wat andere sporten naar naar een hoger niveau gebracht door ook een bron van inspiratie te vormen voor andere atleten. Bedankt om altijd te zijn wie je echt bent. Jouw karakter is geweldig; altijd respectvol, nederig, grappig, relaxed, sensitief, welbespraakt en welgemanierd.

Ik zal je op de voet blijven volgen. Ik ben er zeker van dat we het laatste van jou nog niet gezien hebben en dat je aan de sport gekoppeld zal blijven. Nu al bedankt voor wat je nog voor de sport en voor de wereld zal doen.

Bedankt voor alles.