Arrivederci Andreas Seppi

Seppi is niet de grootste naam in het herentennis al won hij in z’n carrière toch drie titels op het hoogste niveau en stond hij in 2013 mooi op de 18^de plek van de wereldranglijst. Ik herinner me hem als een oerdegelijke, soms wat eentonige speler. Toen ik hem zag spelen op Roland Garros groeide m’n respect voor hem enorm. Wat er op tv ‘saai’ uitziet is in het echt heel spectaculair. Die saaie compactheid wordt plots een ongelooflijk talent om de bal binnen te houden met weerzinwekkende versnellingen. De enige match die ik ooit van hem zag was er één tegen Nicolai Davydenko. Mijn broer en ik supporterden beiden voor de Italiaan al deden we dat stiekem. De sympatieke Eddy, die ons had meegenomen was namelijk fanatiek aan het supporteren voor de Rus. “Allez, Nicolaiii!”, riep Eddy veelvuldig. Het mocht niet baren. Seppi speelde de Rus vlekkeloos naar huis.

Mijn broer en ik volgen Seppi de rest van het toernooi op de voet en toeval of niet; Roland Garros 2012 was Seppi’s beste op de Franse gravel. Hij haalde de vierde ronde en wist het latere finalist Djokovic erg moeilijk te maken. Seppi stond twee sets tegen nul voor maar het mocht niet baten. Had hij maar gewonnen… dan was hij later het toernooi misschien op Federer gestuit. Al had ik, Federerfan in hart en nieren, dan natuurlijk niet gesupporterd voor onze sympathieke Italiaan.

Terug naar de kern van de zaak; Seppi kreeg geen WC en kon geen afscheid nemen van het Italiaanse publiek. Vandaag kent Italië heel wat toptennisers als een Jannik Sinner, Matteo Barrettini en Lorenzo Mussetti. Het was ooit anders. Seppi was jaren aan een stuk de Italiaanse nummer één en hield de eer van de natie alleen hoog (voor ene gek Fabio Fognini bekend werd). Voor zijn mooie jaren op de baan verdient Seppi op z’n minst een bedanking van de Italiaanse tennisbond. Een afscheid zoals Federer dat kreeg enkele weken terug was niet nodig maar een kleine ceremonie op het Center Court in Napels of Florence hadden de toernooibasen hem zeker moeten gunnen.

Zij verkozen de wildcards aan jonge talenten te geven. Wildcards geven aan jonkies is altijd een goed idee. Zo kunnen zij hun ranking wat opkrikken en hun financiën spijzen. Maar er werd één faliekante fout gemaakt. Éen van de wildcards ging naar Matteo Berrettini omdat hij – houd je het voor mogelijk – zich had vergeten inschrijven en last-minute toch nog wou deelnemen. “Kassa!”, dachten de toernooidirecteuren en gaven het aan de Italiaanse posterboy. Spijtig, helaas.

Andreas, je verdient beter en daarom mijn steunbetuiging in dit vaarwel. Mijn broer en ik vonden altijd dat je enorm op Avicii leek en daarom sluit ik graag af met de woorden: “Hey, brother, there’s an endless road to re-discover.” Dat Seppi mag genieten van zijn pensioen met vrouwlief Michela Bernardi en zoon Liv Bernardi Seppi. Dat de rest van z’n leven even mooi mag zijn als die namen Italiaans. Gracie, Seppi.