Zondag 16 oktober, stond ik samen aan de start van de Great Bruges (halve) Marathon samen met zeven collega’s en 3.108 andere sportievelingen. Voor de ene hun eerste event, voor de andere het zoveelste. Desalniettemin voor iedereen spannend op z’n eigen manier; de ene ging voor een toptijd, de andere enkel voor de ervaring. 3.116 unieke verhalen. Mijn verhaal lees je in deze blog.
Toen ik opstond, checkte ik het weer en zag dat er regen werd voorspeld. Ik dacht “Shit, daar gaat m’n kans op m’n recordtijd.” Ik stuurde meteen mijn twijfels in het Whatsappgroepje met de collega’s - zoals dat hoort. Gelukkig stuurde de eeuwige positivo Dagmar meteen: “Meer zuurstof in de lucht!”. M’n gedachten draaiden 180°: “Phew, dat is ook nog waar. Meer zuurstof! Heerlijk!” Daarnaast was ik nog bijna vergeten dat ik het eigenlijk wel verdomd fijn vind om te lopen in de regen.
Eens ik met m’n trouwste supporter (mijn mama) arriveerde in Brugge was het mooi weer, prachtig zelfs; in de verste verten geen wolkje te bespeuren! Geen regen, geen wind en een zonnetje dat op ons allen scheen. Allen waren we klaar om de halve marathon aan te vatten.
Mijn marathon verliep als volgt: Een vliegende start om iedereen in te halen. Ik startte namelijk in de verkeerde groep, bij de lopers die voor een tijd van 1:50:00 gingen. Mijn doel was 1:30:00. Ik ging als een hazewind. De teleurstelling was al snel groot toen ik na 600 meter doorhad dat de start van de halve marathon 600 meter verder lag dan die van de volledige marathon. Verdorie, 600 meter voor niets geknald! Ik heb dus – net als vele anderen zou later blijken – een halve marathon + 600 meter gelopen. De organisatie was super, maar dit was toch spijtig. Ze hadden dit tenminste kunnen compenseren door in m’n medaille 21,097 + 600m te graveren.
Na die vreemde start ging het vlotjes. Ik snelde enkele groepen voorbij en kon mijn tempo sterk houden. Mijn doel was 1h30min. Daarvoor moest ik een tempo onderhouden van 4:15 per km. Tot kilometer 15 (of 15 + 600m in mijn geval) zat ik op schema om m’n doel te halen. Maar na een bocht, kwam er wat tegenwind. Een lichte wind maar die voelde wegens de vermoeidheid toch even aan als vijf beaufort. Daarnaast was ik op dit moment gek aan het worden van de Fransman die al 10 kilometer in m’n kielzog liep en luider ademde dan iemand met een dubbele longontsteking.
Spijtig genoeg liet ik gaan en verlaagde ik m’n tempo ietwat waardoor ik m’n doel niet zou halen. De Fransman haalde me in en zei aldoende: “Allez, c'est proche !”Ik liet me niet verleiden en liet Antoine (ik weet niet eens of hij zo heet) z’n gangetje gaan. De laatste zes kilometer vertraagde ik dus wat en dat deed me goed.
Na 1 uur, 31 min en 6 seconden kwam ik over de finish. Niet in extase wegens het niet halen van m’n doel, toch tevreden dankzij m’n nieuwe PR en de aanmoedigingen de laatste kilometer. Ik kreeg al snel een mooie medaille, water en een koekje toegereikt van de vrijwilligers. De medaille komt naast de anderen in de kast te liggen, het watertje en koekje niet. Die werden met plezier verorberd. Smullen. Om het avontuur in Brugge af te sluiten nam ik nog snel een leuke foto met de supporters (mijn mama). Daarna gingen we huiswaarts om te genieten van Super Sunday vanuit onze luie zetel.
Dat was mijn verhaal van de halve marathon van Brugge. Het feit dat er aan iedere lange loop een verhaal gekoppeld is, maakt het zo leuk. Iedere loop is een ervaring waarin je van alles ervaart. Nog 3.115 anderen liepen die dag de halve marathon in Brugge. 3.116 unieke verhalen dus. Wat zouden zij allemaal meegemaakt hebben? Zouden zij ook een hijgende Antoine in hun nek hebben gehad en dat lichte windje hebben ervaren als een wind van wel vijf beaufort? Lopen zorgt dus voor unieke verhalen en dat maakt het zo mooi. Allen aan het lopen maar!
Reactie plaatsen
Reacties